Na drie regels in “Nederland is een land zonder normen” door Ramsey Nasr (NRC, 24 maart), besefte ik dat hij ons Hollanders een forse draai om de oren zou geven om onze hufterigheid. En terecht. Net als Tineke Liefhebber deed in ‘Polariserende normen – verbindende waarden’ stelt Nasr namelijk dat wij Nederlanders niet weten wie we zijn en daardoor de veroorzakers zijn van polariserend onheil.

Je ziet dit in hoe we de regels verwerpen die we eerder om het hardst bepleitten. Als anderen ons hier dan aan herinneren, betichten wij hen verontwaardigd van inperking van onze vrijheid. We permitteren ons schaamteloze vrijheden en nemen tegelijk elkaar kortzichtig en meedogenloos de maat. Het spiegelgevecht tussen de opponerende krachten normloosheid en normering is daarmee een feit. Eeuwig zonde, want waren wij geen ruimdenkend volk? Stonden gelijkwaardigheid, tolerantie en een waardige samenleving niet hoog in ons Nederlandse vaandel? En hoort hier niet een gezonde dosis normbesef bij om deze waarden te borgen? Want zonder toetsingscriteria, wat normen immers zijn, hebben we niets om ons handelen aan af te meten.

Zouden ze op het Catshuis ook Nasr’s artikel hebben gelezen? Gaat het daarom misschien wat moeizaam met de onderhandelingen? Wie weet breken zij nu, gedreven door compassie, het hoofd over hoe Nederland zijn oorspronkelijke waarden kan hervinden? Of praten ze over het vergroten van steun aan hen die het hardst getroffen worden door de huidige tijd en weten ze niet hoe dit te financieren? Ach, ja, ik weet het … dat is dagdromen natuurlijk. Want samen met Henk, Fatima, Mohammed en Ingrid zullen we het nog wel even zonder de dienstbare leiders moeten stellen die ons helpen onze verloren waarden terug te vinden.

Ramsy-Nasr-150x150