Wij mensen zijn door verouderde navigatie in een forse storm beland. We hebben hem zien komen maar geloofden het maar half. Nu zitten we er middenin. De boot waarop we varen kraakt vervaarlijk en wordt wild heen en weer geschud. De zeilen zijn gescheurd, golven bijten schuimbekkend in de boeg en we menen dat er onvoldoende sloepen zijn. We zijn angstig.
Dus we vechten om de beste plekjes. Om het onveranderd houden van het oude, vertrouwde, of juist om het ingrijpend veranderen daarvan. Beide zijden even fanatiek. Daarmee weinig ruimte latend voor een ander. We blazen de tegenpolen vuur in, wakkeren de storm verder aan en zuchten onder de heftigheid.
Er zijn tijdperken waarin dit gebeurt. De wereld vraagt dan om een andere vormgeving van dat wat we collectief belangrijk vinden. Welzijn, vrijheid, vrede, om er maar een paar te noemen. En overleven niet te vergeten; ook niet onbelangrijk. Er is geen volk dat dit niet wil.
Maar oude normen en structuren vertonen diepe scheuren en misschien moeten ze ook wel breken omdat ze ontoereikend blijken voor onze collectieve behoeften in het aankomende tijdgewricht.
We zullen dan moeten zoeken naar een nieuwe manier om collectieve waarden vorm te geven.
Samen, elkaar vasthouden en niet de beste sloep inpikken. En dat begint met begrijpen dat ieders belang het beste gediend wordt met energie te steken in wat verbindt. Op grote en op kleine schaal.
Niet eenvoudig. Maar wij zijn er zeker van dat verbinden op waarden de storm zal doen bedaren.
Feitelijk een gouden kans, zo’n storm.
Ook in 2024 gaan we moedig voorwaarts.
Hartelijke groet, Tineke, Gaitske en Annajorien
